Weer uit de mottenballen

Doordat iemand een verhaal vertelde kwam ik hier weer op mijn blog terecht. Ineens herkende ik iets en moest ik er aan denken dat ik ooit ook een verhaaltje had opgeschreven van een ontmoeting. Bijzonder is dat. Ik heb er jaren niet aan gedacht. Ik zag dat op mijn pagina ‘about me’ de leeftijd van 46 stond. Dat heb ik gelijk maar even veranderd in 55. De tijd vliegt. Ik denk dat ik dit maar weer eens op ga pakken. Geen idee hoe vaak, maar zo nu en dan wat schrijven is eigenlijk best heel leuk. Dus het blog is weer uit de mottenballen. 🙂

Sint Maarten

Sint Maarten, daar heb ik goeie herinneringen aan. Het was spannend. Je mocht ineens in het donker lopen met een lantaarn in tegen stelling met nu. Nu lopen ze met een lampion en een lichtje op een batterij. Ik had een stormlantaarn, zoals hieronder op de foto.

Je kon er lampolie in doen. Uren waren we zoet. Van de ene deur naar de andere deur. Met een grote zak vol snoep kwamen we thuis. En dan werd de tafel leeggemaakt en keerden we de zak om, om te kijken wat we gehaald hadden. Taaipoppetjes, lange jan, toffee, toverballen, drop, maar ook fruit. Weer heel ander snoep als wat we tegenwoordig hebben. Nu is alles ook verpakt. Eerder werd niet alles verpakt. Alles werd netjes gesorteerd en de snoep werd in trommeltjes gedaan en opgeborgen. Af en toe ruilde ik met mijn broers snoep. Bepaalde dingen vond je dan niet zo lekker. Mijn oudere broers liepen veel en veel langer. En die deden modern. Ze gingen met een zaklantaarn op pad. Zo’n zaklantaarn die ze in dienst ook wel gebruiken. Kun je verschillende kleuren gebruiken.

 

Maar ik vond een stormlantaarn veel leuker. Een echt vlammetje. Mijn moeder had zoiets van… eet alles maar op dan hebben we dat gesnoep weer gehad. Nou je werd er snel flauw van hoor. Ik kon er nog vrij lang mee doen.

En zo vierden wij Sint Maarten. Ik heb geen kinderen, maar het is altijd leuk om het mee te maken. En dan moet ik altijd aan mijn eigen tijd denken dat ik ook door de straten liep met mijn stormlantaarn.

Tandarts

Gisteren was ik bij de tandarts voor controle. Ik was een beetje aan de vroege kant en bleef nog even in de auto zitten. Er schuifelde een oud vrouwtje achter de rollator naar de ingang een jongere man liep met haar mee. 

Even later zat ik ook in de wachtkamer. Het oude vrouwtje praatte over van alles en nog wat. Over hoe lekker de zelfgemaakte groentesoep was. Dat ze nog boodschapjes moest doen. Leuk om mee te kletsen. Ze was voor mij aan de beurt. De man die met haar meeliep bleef achter in de wachtkamer en hielp haar niet met de steile weg naar beneden. Dat deed de jonge tandarts. Maar ze wilde eigenlijk niet geholpen worden. 
De man vroeg aan mij of ik wist hoe oud ze was. Geen idee, maar niet piepjong zei ik. Ze was 91 jaar. Zo he. En dan voor controle naar de tandarts. Ze had haar eigen gebit nog. Geweldig is dat toch. Ja, zei de man. En ze is niet makkelijk hoor. Ze is een alleenstaande vrouw, nooit getrouwd en geen kinderen. De man maakte zich zorgen wie zijn vrijwilligerswerk ging overnemen. Ze ging namelijk verhuizen. En hijzelf was ook niet meer de jongste. Hij vertelde dat zijn dochter leverkanker heeft en dat het er niet zo best uitzag. 
Ik was aan de beurt. Ik wenste de man sterkte en ging naar binnen.
Zo kun je zomaar een praatje hebben in de wachtkamer van de tandarts. Meestal is het er stil en zitten de mensen met hun hoofd naar beneden op het mobieltje te kijken of in een tijdschrift. 

Wolven

De wolven zijn in het land. Het is een hot item op de social media en op TV. Ik vind het machtig mooi dat ze er zijn. Niets mis mee. Het is alleen maar goed voor onze fauna. Hoeven de jagers minder af te schieten om het evenwicht te houden, Maar is de wolf echt in Nederland. Het gaat slechts om enkele exemplaren. Ze zijn nog niet echt in Nederland volgens de onderzoekers. Het gaat volgens hun om jonge dieren van ongeveer een jaar. Die zwerven over een groot gebied. Ze kunnen vele en vele kilometers afleggen. Uiteindelijk zullen ook deze jonge dieren hun plekje vinden denk ik om zich voort te planten. Daar gaat het om in de natuur. Maar het kan nog wel 20 jaar duren. Waar maken we ons toch druk om.

En meer wil ik er niet over kwijt. Ik zeg welkom Wolf. Het is een prachtig dier

Een rare ontdekking

Een tijdje geleden zat ik op de kaart van Nederland te kijken en zag een strakke vorm. Naar mijn idee kan dat nooit natuurlijk zijn. Dit was iets om nader te onderzoeken. Wat is het?
De plek op de computer opgezocht en wat zag ik tot mijn verbazing dat het een strak rondje was. Was me echt nog nooit opgevallen. Ik dacht gelijk aan een recreatiegebied. Maar waarom ken ik dat niet dan? Verder zoeken. Blijkt het een gifdepot te zijn. Een gat van 20.000.000 kubieke meter. Ik wist niet wat ik las. En daar bovenop komt een recreatiegebied, natuurgebied Hoe dubbel is dat. Raar hoor. Allemaal gif. Echt ik had het nog nooit gehoord en ben er erg verbaast over. Het is het grootste depot van de wereld;-(

Op deze websites kun je meer info hierover vinden.

http://joukekleerebezem.com/nqpaofu/ijsseloognl/achtergrond.html

http://en.wikipedia.org/wiki/IJsseloog

Prachtige blauwe lucht

Vanmiddag een heerlijke wandeling gemaakt samen met Beau. Mijn kameraadje;-) Het leek wel lente vanmiddag. Ik was veel te dik aangekleed. Ik kreeg de neiging om in een t-shirt te lopen. Beetje overdreven;-) Hieronder een paar foto’s gemaakt onderweg.

Muisje

Tijdens het twitteren gaan er nog al eens herrinneringen door mij heen. Zo nu ook weer. @tinavanslot had het over een muisje. Ik moest gelijk denken aan de tijd dat ik op kamers woonde. Het was een oud huis. Mooi pand, dat wel. Maar vol met gebreken. Ach, de huur was dan ook niet veel. En ik woonde op mezelf. Ik was daar supertrots op. Wel met 5 andere mensen. De keuken was een zootje. De afwas stond torenhoog. Ik kookte dan ook nooit. Dat was niet te doen. Ik had een waterkoker en een warmhoudplaatje en een broodrooster. De koelkast stond op mijn kamer. De koffie zette ik met de hand. Overigens heerlijke koffie. Ik zat vaak brood te eten inplaats van warm eten. En elke avond als ik mijn broodje at, was het muisje er. Ik gaf hem een stukje brood. Dat knabbelde hij op en dan verdween hij weer. Zo lief. Ik maakte me er niet druk over. Maar beneden in de keuken durfde je gewoon niet te komen. Het stonk en er liepen de wereld muizen. Alleen die ene die kwam elke dag boven om zijn broodje te halen. Toch wel bijzonder.

Puch Maxi

Door het weer vandaag moest ik even terugdenken aan mijn tijd dat
ik 16 jaar was. Ik had mijn eerste brommer en ook de enige die ik gehad heb.
Het was een metalic orange Puch maxi. Ik was maar wat trots. Het ging toch wel
een stuk makkelijker dan fietsen. Regelmatig reed ik naar Diever met de
brommer, naar mijn broer.. Onderweg iedere keer stoppen om de bougie schoon te maken. Hij stotterde af en toe. Maar ik kwam er wel. Ik vond het altijd wel een
heel eind rijden op de brommer. Ik geloof dat ik er anderhalf uur over deed. En
dan ook weer terug. Het waren wel mooie tijden.
Op een dag was het weer net als vandaag. Een beetje miezerig weer en niet echt
koud. Ik reed met de brommer naar een vriendin geloof ik, dat weet ik niet
meer. Op een gegeven moment ging ik iets te hard door de bocht en gleed ik over
het kruispunt zo onderuit. Daar lag ik. Grote schaafwond op mijn arm. Gelijk om
me heen kijken of iemand me gezien had. Volgens mij niet. Ik start de brommer weer en reed  verder. Alleen het brommer rijden vond ik daarna niet leuk meer. Ik heb er toen niet lang meer op gereden. Maar moest er vandaag even aan terugdenken.. Ik weet niet waarom. Het kwam zomaar in mij op.
Helaas heb ik er geen foto van. Maar ik heb er één van het internet geplukt en dat is een vergelijkbare.

 

De Tjasker bij het BC de Wieden

Ik borduur nog even verder op het afgelopen weekend. Voordat we een tocht over het water gingen maken maakte ik een foto van een molen. Vandaag heb ik opgezocht wat soort molen dit is. Het is een paaltjasker. Deze wordt gebruikt om de waterhuishouding te regelen. Het waterversxhil kan niet hoger dan 50 cm worden. Wil je een groter verschil moet je andere molens gebruiken.
Ik zocht naar de soort molen op het internet en kwam een website tegen van iemand die ze in model bouwt. Een beetje technisch, maar wel heel interresant. Zo weet je wel hoe de werking hiervan in zijn werk gaat.
Hier is de link Ebe de Jong

Opening nieuwe bezoekerscentrum en Oog in Oog met de boswachter

Gisteren een heerlijk dagje in de Wieden geweest met vriendin @tijgerlady . Wat is het toch een prachtig gebied. Echt genieten. En wat een mooie plek om een bezoekerscentrum te hebben. Erg mooi geworden. Al weet ik niet hoe het er daarvoor uitzag.  En wat een prachtig weer. Echt een ongelooflijk bijzondere dag. De energie stroomde mijn lichaam in. Ik voel me helemaal opgeladen.
Dankzij @Bosw8terRoos waren we nog op tijd voor een rondvaart in de Wieden. Bedankt Rosalie.  We voeren van mooi wijds tot kleinere stroompjes door het riet.

De geschiedenis die werd verteld door onze gids Mathiska Lont  is uniek.

Uitleg van plantensoorten, giftige en niet giftige. Nuttige planten. Diep of ondiep water. Turf, alles werd even besproken. En sommige materialen gingen in het rond potscherven en turf. Leuk om al die informatie te krijgen. Je kijkt dan toch weer heel anders naar dit mooie gebied.

’s Avonds hadden we bij hetzelfde bezoekerscentrum een presentatie van het boek OOG in OOG geschreven door boswachter Andre Donker (@andredonker) Met daar aanvast een nachtwandeling. Spannend. Maar eerst een hapje eten.

Dat deden we in Vollenhove. Prachtig dorp en een mooie locatie om een hapje te eten. Dit deden we in de Brasserie Oranjerie op het Landgoed Oldruitenborgh. Het was echt voortreffelijk. We voelden ons even heel rijk. En we konden ook nog steeds buiten eten. Wat een genot in deze tijd van het jaar.

Om half acht waren we weer terug in het bezoekerscentrum Andre Donker was aanwezig en nog veel meer tweepies. Leuk hoor om eens in real life te zien. Trots als een pauw presenteerde Andre zijn boek gevolgd door een nachtwandeling. Heel bijzonder. Een heldere hemel en superzacht weer gaf een extra demensie aan deze wandeling. Puur genieten. Onderweg zang en er werd een stukje voorgelezen. Prachtig. Het geroezemoes van mensen die zo stil mogelijk probeerden te zijn. In het donker zie je niet veel, maar hoor je des te meer.
De sterren staan strak aan de hemel en de maan schijnt achter de bomen. Wat
willen we nog meer. Het was echt genieten. En ik heb iets terug gekregen wat ik allang kwijt was. Bedankt Andre voor je mooie boek.

Bron laatste twee foto’s: http://www.binne.nl

Oog in oog met de boswachter
Natuurontmoetingen
Auteur(s): André Donker
ISBN-13: 9789077824054
Uitgeverij: Landwerk, 2011